On iki yıl önce, Aslimo yaklaşık bir yaşındayken, birgün arabayla Aslimo ile birlikte otoparka geldik. Aslimo'nun bebek arabasını bagajdan çıkardım, ama açmayı unuttum, Aslimo'yu oto koltuğundan kucağıma aldım ve bebek arabasının açılmadığını gördüm. Aslimo yeni yürümeye/ayakta durmaya başlamıştı. O an ilk defa onu yere/sokağa bıraktım ve durdu, ben de arabayı açtım. İşte o an bana çoook müthiş gelmişti, kızım büyümüş, benden bağımsız ayakta duruyordu:) O saniyeler ve o görüntü aklımdan hiç çıkmaz, sanki dün gibi. Aslimo dogduğundan beri (17 günlük iken işe başlayan bir annesi olduğundan) evde haftaiçi gündüz gelen bir yardımcımız var. Daha doğrusu 13 yılda iki yardımcımız oldu. Bu hafta itibari ile artık evde hergün gelen yardımcımız yok, çünkü kızımız büyüdü:) Bugün on iki yıl önce yaşadığım duygunun çok benzerini yaşadım, kızımın bir bakıcı/yardımcıya ihtiyacı yok. Kocaman 13 yıl nasıl da çabuk geçmiş inanamadım. Evde sürekli bir yardımcıya ihtiyaç olmamasının nasıl bir özgürlük olduğunu hissettim:) Bu duygu çok hoşuma gitti, tabii yaşlanma duygusu ile birlikte geliyor ama yine de yeni yaşamın keyfini çıkartmaya başladım:) Darısı tüm çalışan annelerin başına:) Birgün sizin çocuğunuz da büyüyecek:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder